Pocztówkowa podróż dookoła świata

Tramwaje w Lizbonie, zwane tutaj eléctrico, są doskonałym przykładem na to, że nie wszystko zawsze musi być supernowoczesne, hiperszybkie i ekstrakomfortowe. Urocze jest to, że po stolicy Portugalii pomykają właśnie takie trochę jakby nieporadne, podstarzałe tramwaje z duszą. Momentami jest w nich niesamowicie ciasno (w końcu to jeden mały wagonik z 20 miejscami siedzącymi i 38 stojącymi). Aby wysiąść na wybranym przystanku trzeba dać tramwajarzowi znać staroświecko brzmiącym dzwonkiem (czerwone przyciski w kilku miejscach wagonika). W Lizbonie tory tramwajowe poprowadzone są normalnie ulicami, czyli tramwaje muszą współdzielić pasy ruchu z samochodami. Nierzadko zdarza się tak, że kierowca zostawi swoje auto na światłach awaryjnych (albo nawet po prostu zostawi) zaparkowany całkowicie na torowisku, albo tak, że jakąś częścią auta uniemożliwia przejazd tramwaju. Czyli dokładnie tak, jak w niektórych miejscach w Poznaniu (szczególnie jak świeża warstwa śniegu przykryje torowisko...).

Baalbek (بعلبك) czyli miasto w północno-wschodnim Libanie. Znane dawniej jako miejsce kultu fenickiego boga - słońce Baala, a przez Greków znane pod nazwą Heliopolis jako jedno z najpiękniejszych miast hellenistycznych, które Rzymianie, kiedy stało się rzymską kolonią, uczynili później głównym ośrodkiem kultu triady bogów: Jowisza, Wenus i Bachusa.
Na pocztówce widać fragment dawnej świątyni.
Całe miasto zostało wpisane na listę UNESCO w 1984 roku.
Jak mi się poszczęści to wybiorę się do Libanu latem tego roku :)

2 dziewczynki z Kuwejtu ubrane są w tradycyjne suknie. Ich wzory oraz kroje pochodzą z czasów przedmuzułmańskich. Kobiety ubierają je głównie podczas różnego rodzaju świąt (religijnych albo państwowych). Kuwejckie dziewczyny coraz częściej decydują się nosić typowo zachodnie stroje, ale nawet w mniej tradycyjnych rodzinach zawsze znajdzie się miejsce na bardziej klasyczne ubrania. Bogaci noszą nawet suknie ozdabiane prawdziwym złotem.

Rotterdam jest miastem w zachodniej Holandii. Stanowi południową część Randstadu, szóstego największego obszaru metropolitalnego w Europie, który zamieszkuje ok. 6,7 miliona ludzi. Po raz pierwszy Rotterdam wzmiankowany jest w 1283 roku, prawa miejskie otrzymał w 1299. Od XVI wieku rozpoczęto rozbudowę portu. W XVII–XVIII wieku nastąpił rozkwit miasta (rozwój handlu głównie z Francją i Anglią oraz przemysłu okrętowego i sukiennictwa). Od około 1850, wraz z rozwojem żeglugi na Renie i przemysłu Zagłębia Ruhry, jak też znacznej rozbudowy i modernizacji portu, wzrosło światowe znaczenie Rotterdamu. W maju roku 1940 czasie II wojny światowej zniszczony nalotem dywanowym Luftwaffe (zob. bombardowanie Rotterdamu). Nieliczne zachowane zabytki, m.in. gotycki kościół św. Wawrzyńca (XV – XVI), dom Schielandshuis (druga połowa XVII wieku, obecnie Muzeum Historyczne); pomnik z brązu "Rozdarte Miasto".

Püspökladány to miasto we wschodnich Węgrzech. Znajduje się w komitacie Hajdú-Bihar i powiecie Püspökladány. Według danych ze I 2011, miejscowość zamieszkiwało 14 798 osób. Zbiegają się tu 4 linie kolejowe. Jednym z jego miast partnerskich jest Krasnystaw.

Lwów od Ukrainki mieszkającej na stałe w Stanach Zjednoczonych.

Przed wybuchem II wojny światowej we Lwowie istniało wiele wolno stojących pomników wzniesionych (XVIII–XX wiek) dla postaci, które przysłużyły się kulturze polskiej, oraz dla obrońców i walczących o niepodległości Polski.
W międzywojennym Lwowie mieli swe pomniki: Aleksander Fredro, Bartosz Głowacki, Agenor Gołuchowski, Stanisław Jabłonowski, Teofil Wiśniowski i Józef Kapuściński, Kornel Ujejski, Jan III Sobieski (pomnik i popiersie), Franciszek Smolka, Adam Mickiewicz, Jan Kiliński, Jan z Dukli (figura na kolumnie na Placu Bernardyńskim), Święty Krzysztof. Po włączeniu miasta do Ukraińskiej SRR część z nich została zniszczona (m.in. pomniki: Agenora Gołuchowskiego, Stanisława Jabłonowskiego, Franciszka Smolki, figura św. Jana z Dukli), a inne przewiezione w nowe granice powojennej Polski (pomnik Jana III (obecnie Gdańsk), pomnik Aleksandra Fredry (obecnie Wrocław), pomnik Kornela Ujejskiego (obecnie Szczecin). Zachowały się do dnia dzisiejszego: pomnik Jana Kilińskiego w Parku Stryjskim, pomnik Bartosza Głowackiego w Parku Łyczakowskim, pomnik Adama Mickiewicza na pl. Mariackim (obecnie Plac Mickiewicza), figura Matki Bożej opodal na tymże placu, pomnik Teofila Wiśniowskiego i Jana Kapuścińskiego na Górze Stracenia.

Tunezja (الجمهورية التونسية)to państwo arabskie leżące w północnej Afryce nad Morzem Śródziemnym. Jak widać na mapce graniczy z Algierią i Libią. Oficjalnym językiem jest arabski, ale francuski jest powszechnie znany.
Tunezja jest najbardziej liberalnym krajem arabskim, o czym świadczą m.in. rozbudowane prawa kobiet. Kobiety zawdzięczają to pierwszej żonie Habiba Burgiby, która była Francuzką. Niektórzy uważają, że to ona przekonała męża do kilku wielkich reform, m.in. zniesienia wielożeństwa, zniesienia noszenia tradycyjnych chust przez kobiety (Burgiba nazwał te chusty wstrętnymi szmatami), kontrolowania rozwodów przez sądy (w tym równych praw do dzieci), dopuszczenia kobiet do szkół, parlamentu, władzy i innych form życia publicznego. Z drugiej jednak strony, nadal istnieją pewne konserwatywne miasta – na południu kraju, gdzie zachowywane są stare obyczaje. Dziewcząt nie obowiązuje jednak zakaz chodzenia samej po ulicach. Ponadto w bardzo tradycyjnych rodzinach kobiety chodzą w ubraniach zakrywających nogi i ramiona, szczególnie kiedy wybierają się do meczetu.
Jedyną pozostałością prawa islamskiego w Tunezji jest prawo dziedziczenia, według którego kobieta, jeżeli nie zostawiono testamentu, dziedziczy połowę tego, co jej męscy członkowie rodziny – bracia itd. Jeżeli jednak rodzice spiszą testament, prawo to nie ma zastosowania. Zeznania kobiety i mężczyzny w tunezyjskim sądzie mają taką samą wartość prawną, kobieta posiada również takie samo prawo do otrzymania opieki nad dziećmi po rozwodzie.