Pocztówkowa podróż dookoła świata

T'aejongdae jest naturalnym parkiem położonym na południe od miasta Busan. Klify z widokiem na otwarte morze są jednym z największych atrakcji turystycznych regionu. Znajdują się tam obserwatorium, park rozrywki, latarnia morska i terminal statków wycieczkowych. Mówi się, że jego nazwa tego parku pochodzi od króla Taejong Muyeol (604 - 661), 29 króla Królestwa Silla, który lubił ćwiczyć łucznictwo w tym miejscu zaraz po zjednoczeniu Trzech Królestw Korei. Taejongdae jest oznaczony jako 28 pomnik Busan wraz z wyspą Oryukdo.

Cerkiew Wasyla Błogosławionego znajduje się na moskiewskim Placu Czerwonym tuż obok Kremla. Zbudowana w latach 1555-60 przez cara Iwana Groźnego miała upamiętniać zwycięstwo w wojnie z kazańskimi Tatarami i zdobycie miasta Kazań. Za jego autora uważa się pskowskiego mistrza Postnika Jakowlewa, zwanego Barmą. Według niektórych historyków w budowie brali udział włoscy mistrzowie, tworząc szczególne połączenie tradycyjnej słowiańskiej architektury i europejskiego stylu epoki Odrodzenia. Legenda głosi, że po ukończeniu budowli Iwan Groźny rozkazał oślepić architektów, by nigdy więcej nie stworzyli takiego cudu. Jednakże nie wydaje się to prawdą, ponieważ, jak wiemy z późniejszych doniesień, Postnik brał udział również w budowaniu Kremla Kazańskiego.

Ta biała buddyjska pagoda została wybudowana w roku 1204. Zwana także Pagodą Kiełka Bambusa ze względu na swój kolor i kształt. Kompleks składa się z dziewięciu kamiennych pagod różnej wielkości. Biała Pagoda dzieli terytoriumz siedmiokondygnacyjnym budynkiem znanym jako Czarna Pagoda. W pobliżu znajduje się też studnia, która podobno została wykopana za pomocą magii, a jej wody według legend potrafią leczyć choroby oczu. Do pagod przyjeżdżają buddyści głównie z Birmy i Tajlandii. Podczas trzech dni Festiwalu Wody (zwykle około 13-15 kwietnia) członkowie mniejszości etnicznej Dai zbierają się przed pagodą aby świętować nowy rok.

Herb Bawarii wywodzi się z symboliki pięciu regionów współtworzących ten kraj. Pierwsze pole tarczy herbu to złoty lew, który symbolizuje Palatynat Reński. Drugie pole symbolizuje Frankonię. Jest to pole czerwone z trzema białymi (srebrnymi) szczytami przypominającymi łańcuch górski. Kolejne pole to niebieska stylizowana pantera na białym (srebrnym) tle – godło hrabiów Ortenburg, dzisiaj symbol Dolnej i Górnej Bawarii. Czwarte pole tarczy herbu to trzy czarne lwy na żółtym tle − symbolizujące Szwabię. Ostatnim elementem tarczy herbu jest położone centralnie pole szachownicy biało-niebieskiej - herb Wittelsbachów, władców Bawarii w latach 1180-1918. Biało-niebieska szachownica może występować samodzielnie wraz z wieńczącą całość godła koroną i jest zwana wówczas małym godłem. Stylistyka ta stała się źródłem oficjalnych barw kraju: bieli i koloru niebieskiego.

Kijów to stolica i zarazem największe miasto na Ukrainie. Do czasu odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku Kijów był jednym z najważniejszych ośrodków polskości na dawnych wschodnich ziemiach przedrozbiorowej Polski. Na tutejszym uniwersytecie kadrę naukową i studencką początkowo (po upadku powstania styczniowego) tworzyli prawie wyłącznie Polacy (studenci i wykładowcy ukraińscy i rosyjscy stanowili w tych latach zaledwie około 10% społeczności akademickiej), miasto Kijów w sensie kulturowym natomiast było w ponad połowie miastem polskim. W roku akademickim 1838/39 studenci polscy stanowili 62,5% ogółu studentów. Dzielnicę Łypki zamieszkiwała niemal wyłącznie arystokracja polska, obok rosyjskiej (tutaj znajdowały się posiadłości magnackie Potockich i Branickich), a na głównej ulicy Kreszczatik tętniło także polskie życie społecznościowe. Życie teatralne opierało się niemal tylko na wędrownych polskich trupach. Centrum jednej z polskich dzielnic Kijowa była ulica Kościelna, przy której znajdował się katolicki kościół pw. św. Aleksandra. To tutaj odbyły się jedne z największych manifestacji w mieście młodzieży polskiej w przeddzień wybuchu powstania w 1863. Na przełomie wieków XIX/XX rozpoczęła się budowa kolejnego kościoła katolickiego w mieście. W tym okresie, na przełomie wieków, żyło w Kijowie ok. 40 000 Polaków, liczba ta wzrosła dwu i pół krotnie do roku 1915 i osiągnęła 100 000, co stanowiło 25% ówczesnej populacji Kijowa. Należeli oni do najbogatszych mieszkańców miasta, działało tutaj wiele filii i sklepów z Warszawy; na 142 cukrownie 50% należało do polskich właścicieli. W mieście największą księgarnią i jednocześnie magazynem książkowym z biblioteką były zabudowania Leona Idzikowskiego – księgarza i wydawcy, który wydał ponad 100 tłumaczeń oryginalnych dzieł polskich, a jego zbiory liczyły setki tysięcy książek. Poza tym w Kijowie działało wiele polskich m.in. zakładów przemysłowych, szkół prywatnych, pracowniczych, gimnazjów, siedzib gazet, teatrów, sklepów i firm, a także wydawnictw codziennych (np. gazeta Dziennik Kijowski, której nakład wynosił średnio około 5 000 egzemplarzy; była prenumerowana zarówno w Kijowie i okolicy, jak również w Moskwie, Petersburgu i Warszawie). Na tutejszym Cmentarzu Bajkowym znajduje się szereg nagrobków Polaków związanych z Kijowem, a także polscy żołnierze polegli w 1920 podczas wojny polsko-rosyjskiej. Obecnie w Kijowie mieszka około 7000 Polaków.

Miasteczko Yanagawa spokojnie może być nazwanę Japońską Wenecją. 470km kanałów przyciąga turystów. Ludzie pływają po nich łódeczkami "donkobune". W marcu i kwietniu organizowane są w miasteczku festiwale. Na przykład festiwal dziewcząt, podczas którego wyszywa się specjalne lalki i wystawia się je na pokaz. Mieszkańcy otwierają swoje domy dla każdego, kto chce przyjść i podziwiać ich lalki.

Moja druga śnieżna kartka z Holandii :) Wczoraj spadł pierwszy śnieg w Poznaniu (i roztopił się do wieczora), a dzisiaj taka kartka w skrzynce na mnie czekała. Też prószyło w ciągu dnia, ale nic się nie utrzymało. I tak mam nadzieję, że wkrótce wszystko będzie przykryte miękkim białym puchem :D